Lineke van Leeuwen zette het kampwerk voort en had vele vrijwillige medewerkers al de jaren door en animo was er genoeg. Of er toen al kampvuur gehouden werd weet ik niet maar later was dat altijd één van de hoogtepunten van de kampweek. 's Morgens werd je gewekt met een harde toeter en dat was vroeg hoor want de dag moest uitgebuit worden. Voor het slapengaan klonk vanuit elke tent de taptoe. En wilde je je wassen kon je naar de pomp lopen en wat was het water ijskoud. Het laatste kamp in Ugchelen was waarschijnlijk in 1942. Die keer zwaaiden de meisjes degenen uit die per trein vanuit. Apeldoorn weer naar huis gingen. Er kwam een trein aan met Duitse soldaten. De trein stond stil. De soldaten bleven erin en hingen uit de ramen. De meisjes wilden zich omdraaien, hadden geen zin bekeken te worden. Maar joffer Lineke stelde voor ze toe te zingen en tot verbazing van de soldaten hoorden ze in hun eigen taal "Gott ist die Liebe, will mich erlösen, Gott ist die Liebe, Er liebt auch mich." Het heeft vast wel indruk gemaakt, denk ik. Eens moesten de meisjes een boek uitbeelden, in groepen. Een groep nam het, boek "de erven Neuteboom", dat ging over vier vrijgezellen die samenwoonden en een vondeling-baby opnamen. Er werden vier "mannen" gemaakt van meisjes en de "baby" werd bij gebrek aan een wieg in een grote teil gedeponeerd. Ja er werd wat afgelachen. Tijdens de oorlog waren er niet veel reismogelijkheden en werd er voor Alphen en omstreken een kamp in Woubrugge gehouden. De reis ging per fiets en boerenwagen. In de Braassemermeer werd gezwommen en het eten was erg sober.